Column Monique Teeling - Chocola

Waar is het in vredesnaam fout gegaan, op welk moment hebben we met z'n allen even niet opgelet en zijn wij volledig van het padje geraakt?

Ergens was het moment dat we de chocola zijn gaan vernachelen. Dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest van de Tolteken toen zij 2000 jaar geleden ontdekten dat de cacaoboon kon worden geplet tot chocola. In Europa was er destijds nog weinig over bekend maar toen de Spaanse ontdekkingsreiziger Hernan Cortez in 1528 vriendjes werd met de Azteken en hij een cacaoplantage cadeau kreeg, werd de aanzet gegeven tot mijn verslaving. Amsterdam is wereldwijd nog steeds de belangrijkste haven voor cacao en ik weet zeker dat dit door mij komt. Zet een droppot neer, gevuld tot aan de rand, of zet een schaal met snoep voor mijn neus, ik laat het met gemak staan en taal er niet naar. Maar… leg een stukje chocola in mijn buurt en ik laat het moeiteloos Hans Klokkerig verdwijnen. Ik ben groot afnemer van chocola, het is mijn subtiele maar doeltreffende manier om onze economie draaiende te houden. Kost me geen enkele moeite, ik doe 't graag maar dan moeten we wel normaal blijven doen!

Er zijn in mijn leven altijd al smaken geweest als puur of melk en wat mij betreft was het daarbij gebleven. Vervolgens kwam er iemand op het onzalige idee om er noten doorheen te jagen, een smaak waar mijn man nogal dol op is. Ik ben gek op noten uit het handje maar luister, ze.horen.niet.in.chocolahaaa!! Bij een hap hiervan is het niet fijn de chocola weg te voelen smelten en met een waffel vol stukjes noot te blijven zitten. Ik wil gewoon dat donkere goedje tegen mijn verhemelte plakken, tergend langzaam er kleine beetjes vanaf halen en als ultiem genot die chocosmaak door mijn keel laten glijden. Ik zwijmel bij verrukkelijke bonbons uit België of Zwitserland in zo'n mooi doosje. Die dikke, ronde met slagroom gevulde joekels, daar gaat een mens van zweven.

Nou is iedereen tegenwoordig gek van een bepaald merk met wikkels in ontelbare kleuren. Dus toen ik die laatst in de aanbieding zag liggen, heb ik er een paar in mijn karretje gegooid zonder enige kennis van zaken. De prachtige grote brokken leken een aangename verrassing en blij met mijn aankoop verdeelde ik de gekochte plakken over mijn chocoschaaltje. 's Avonds bij de thee zou ik mijn huisgenoten eens goed verrassen. Ik had de wikkels aandachtiger moeten lezen. Het stond er namelijk gewoon op.

Glunderend zette ik mijn tanden in zo'n flink brok zaligheid maar had de neiging alles subiet uit te spugen. Terwijl ik mij hiervoor naar de vuilnisemmer spoedde, viste ik eerst walgend de verfrommelde wikkel uit de prullenbak. Deze chocola bevatte knapperige rogge met een snufje zeezout. Zeezout! Hoe smerig kun je het hebben. Gelukkig hebben die Tolteken nergens meer weet van.