Thuisbij - het dagboek van Jan

Welk ras was mij niet duidelijk, maar hij of zij had wel van die honds-trouwe ogen, waar je niet ongeaaid omheen kon.

Wat ooit als therapie is begonnen, mondde uit in een dagboek met boeiende en soms ontroerende verhalen. In deze column schrijft Jan Baaij over zijn dagen bij dagbesteding Thuisbij.

Woensdag 28 juni 2017

Bij het binnenkomen bij Thuisbij deze morgen maakten we kennis met Anca, ze is de nieuwe vrijwilligster voor de woensdag. Ze mag dan nieuw voor ons zijn, ze weet wel van aanpakken tijdens het reilen en zeilen in ons Thuisbij-pand. Verder viel de ochtend alleen op door de aanwezigheid van hulpkok Frans. Hij liet zijn handen driftig wapperen. Hij had zelf zijn eigen recept van stamppot rauwe andijvie op het menu gezet en ik kan u met een gerust hart verzekeren dat zijn recept meer dan lekker smaakte. Geen wonder als ik u vertel wat er allemaal in die stamppot ging, en wat het allemaal zo lekker maakte.
Op de eerste plaats de rauwe, klein gesneden andijvie. En de kleine stukjes uitgebakken spek. En de kleine stukjes zure augurken, die het geheel zo lekker fris deed smaken. En een klein gesneden appel, ook zo lekker fris. Wat er verder in de andijviestamppot ging weet ik ook niet meer, maar smakelijk was het wel. Ik vermoedde nog wat lekkers die het geheel erg smeuïg maakte. We kregen vla toe, in drie smaken, heerlijk. Het was weer echt Thuisbij-op-z'n-breedst.

Wat ook lekker was, was de twee soorten taart van José. Zij leverde 'dus' het eigen gebakken gebak en dat smaakte bij de koffie. Helemaal nieuw was het door haar zelf aangeheven felicitatie-lied. "Lang zal zij leven" klonk het luidkeels door onze versierde koffiekamer. Wij signeerden allemaal de felicitatie-kaart. Die kaart was zo leuk dat de tranen José spontaan uit de ogen welden.

Na afloop van de middag was er ijs van Dolf, de enige echte Uitgeester ijsco-man. Ik kan u allemaal verzekeren dat het een echte portie was. We hadden van Geesterheem een echt bonnetje voor het ijs gekregen. Dat moest je inleveren, dan kreeg je een verrukkelijk ijsje in de persoonlijk gewenste smaak. Dat smaakte van "mmmm'. Van ons mocht de ijscoman nog wel een keertje langs komen. Maar dan op zo'n zomers warme dag. Heerlijk. Zalig. Ik heb het ijsje in de hal in ontvangst genomen en op mijn kamer opgelebberd.

Wij kregen ook nog bezoek, desnoods in de gang van ons eigenste Geesterheem. Het blafte, het had vier pootjes en het kon je op zijn allerliefst aankijken, terwijl het nog een keertje extra blafte. Volgens kenners was het een echt ras. Welk ras was mij niet duidelijk, maar hij of zij had wel van die honds-trouwe ogen, waar je niet ongeaaid omheen kon.

Lees alle dagboek verslagen op www.thuisbij.eu/dagboek-van-jan