Menselijke Maat

De menselijke maat: een uitdrukking die je de laatste tijd hoort van politici in praatprogramma’s op tv, bijvoorbeeld naar aanleiding van somber stemmende berichten over de toeslagenaffaire.
Burgers zijn nummers geworden en niemand komt er meer uit. Terug naar de menselijke maat dus, met vlotte hulp en persoonlijk contact. Dat is het idee. Maar hoe? Voorlopig hebben we te maken met een enorme bureaucratie bij de overheid, en toenemende digitalisering. Zo ook bij de aanvraag van een coronabewijs op papier. Ik las tot mijn verbijstering in de krant dat bijna 100.000 mensen wachten op een papieren QR-code, zodat ze toegang kunnen krijgen tot theater of restaurant. Het gaat dan om mensen die digitaal wat minder vaardig zijn en geen smartphone hebben. Alleen al onder de 65-plussers zijn dat er volgens de ouderenbond meer dan 1,5 miljoen! Zij kunnen bellen om een QR-code op papier aan te vragen, maar hangen soms veertig minuten aan de telefoon zonder iemand gesproken te hebben. Horen alleen een stem op een bandje die zegt dat het te druk is. Twintig keer bellen zonder contact is geen uitzondering. Mijn hart draait om als ik dat lees. En als het dan eindelijk lukt om het bewijs aan te vragen kan het zomaar twee weken duren voordat het op de deurmat valt. Daar gaat je kaartje voor de film waar je net naartoe wilde. Het is allesbehalve menselijke maat; ik ben daar slecht tegen bestand.
Dat merk ik ook bij de voorbereiding van mijn wandelvakantie in Spanje. Een extra app downloaden, onbegrijpelijke formulieren invullen, wachten op een Spaanse QR-code die je op het allerlaatste moment krijgt toegestuurd. Alles digitaal, zonder menselijk contact. Behalve met mijn lief, die naast mij en mijn laptop zit en mij tot rust maant. Ik raak namelijk nogal gestrest van al die digitale bureaucratie en word mopperig. Hierdoor had ik er flink de gang in toen ik naar de markt in Heemskerk fietste. Tijdens mijn rondje langs de kramen had ik gezellige gesprekjes, iemand lachte naar mij en ik lachte terug. De zon brak door, ik kocht een arm vol dahlia’s en kreeg uitgebreid advies van de vrouw bij de mutsenkraam. Ik werd er gelukkig van, voelde me weer verbonden met de gewone wereld, het gevoel van stress verdween. Persoonlijk contact, de menselijke maat; ik kan er niet buiten. Laten we ook in Uitgeest hier zuinig op zijn.

Marjolein Geldermans