Over leven, door Dirk Jan van Wijk

De inspiratie voor mijn column krijg ik door de dingen die dagelijks passeren. Deze week werd voor een groot deel in beslag genomen door het overlijden van mijn vader. Op 29 juni blies hij, zoals hij dat zelf wilde, zijn laatste adem uit.

Een automatisch gevolg van het leven is, dat het eindig is. We weten allemaal dat we eens dood zullen gaan. En het leeft erg rustig als we dit als een onweerlegbaar feit kunnen parkeren in ons hoofd en er verder niet aan denken.

Sterven
Het stervensproces wordt door iedereen anders beleefd. Je kunt bang zijn voor de dood en je kunt ook berusten of er zelfs naar verlangen. Alles is mogelijk en is goed. En het is vooral mooi als al die verschillende emoties er mogen zijn en gedeeld kunnen worden.

Voor mijn vader was het leven (ondanks alle aandacht en zorg van kinderen en anderen) steeds meer een lijden geworden. Afhankelijkheid van anderen was onafwendbaar en een schrikbeeld. Hij besloot dat zijn leven zo mooi geweest was. Waar hij in zijn voorgaande leven nogal eens twijfelde, hierover was hij heel zeker. En na dit besluit werd hij rustiger dan hij ooit geweest was. Wat een zegen als het zo kan gaan!

Gemis
Tijdens het leven raken we andere mensen. Is er onderlinge liefde, bewondering, compassie. En er kunnen ook minder positieve emoties zijn, omdat het niet altijd zo makkelijk is om elkaar te verstaan.

De betekenis die zo'n contact heeft, maakt het vaak lastig om het overlijden van de ander te accepteren. Er ontstaat rouw om het verlies van die ander. En eigenlijk is het prachtig als dat er is: Het geeft nog maar eens aan dat die ander betekenisvol is geweest in jouw leven. En daar nemen we niet graag afscheid van. Aan de andere kant gaat de herinnering aan de persoon die overlijdt niet verloren met zijn of haar dood. Integendeel, denk ik zelfs: We kunnen de overledene geen grotere dienst bewijzen dan die herinnering te koesteren en vervolgens het leven ten volle te nemen!

Verdriet is pijn om gemis, om wat zo mooi was of had kunnen zijn. Tranen als gevolg hiervan zijn dan eigenlijk vloeibaar geluk. Laat het er zijn en stromen. En laat het je er niet van weerhouden te leven en de realiteit te accepteren! Durf te lachen en positief te zijn!

Mis ik mijn vader? Nou en of! En tijdens de rouwceremonies bleek dat ik bepaald niet de enige ben! Wat geweldig dat hij iets of veel betekend heeft voor mij en anderen! Zijn leven heeft dus betekenis gehad, was waardevol. Ik koester wat ik wil bewaren aan eigenschappen en herinneringen.

Verzet ik me tegen zijn dood? Vooralsnog niet. En ik hoop dat dit zo blijft.