The Three Peaks Yacht Race deel 1: Watersyndroom en vertrekstress

UITGEEST/WALES - Voor zeezeiler Bert Albrink uit Uitgeest en zijn team ‘Food for Flow’ breekt een nieuw avontuur aan: The Three Peaks Challenge. Een zesweekse zeilreis van Akersloot naar Wales en via Schotland weer terug. Gedurende deze trekking/zeilrace moeten de drie hoogste bergen van Schotland, Engeland en Wales beklommen worden.

Pech onderweg
Iedereen kent het fenomeen vertrekstress wel voordat je op vakantie gaat. Nou, vooral Rob, de teamcaptain van onze onderneming heeft zijn portie gehad. En dan met name met zijn boot waar we de wedstrijd mee gaan varen. Van vlak voor vertrek terugkerende motorproblemen, een aanvaring, vastgelopen op een onbekend wrak op het Alkmaardermeer en talloze andere zaken zijn we eindelijk, na uitgezwaaid te zijn, toch onderweg naar Wales.
Er valt daarna veel van je af. Maar nee hè, nog geen 15 minuten onderweg op het Alkmaardermeer en de motor valt uit... De afgelopen twee weken was er al meerdere keren trammelant mee geweest. We denken het probleem opgelost te hebben maar tot de sluis van IJmuiden valt de motor nog enkele keren stil.

Watersyndroom
Nu we het over IJmuiden hebben moet me iets van het hart. Dat watersyndroom. Water kan je boeien maar ook angst aanjagen. Noord-Holland loopt nagenoeg volledig onder water wanneer we niet zo’n geavanceerd waterstelsel zouden hebben; Honderden gemalen, sluizen, dijken en kanalen zorgen voor een voor ieder gewenst waterpeil. Daar hebben we waterschappen en Rijkswaterstaat voor. Tot zover stelt het mij gerust.
Maar al het overtollige water moet uiteindelijk via een paar enorme pompen via Den Helder en IJmuiden de zee weer in. Er bestaat een flink risico dat Noord-Holland in korte tijd geheel vol water loopt als die pompen het begeven. Nu blijken mensen bij Rijkswaterstaat dat ook wel te weten maar er niet wakker van te liggen. Ze hebben kennelijk geen ontzag voor de elementen want ze blijken al jaren te hebben nagelaten reservepompen en onderdelen paraat te hebben. Nergens in de wereld ligt zoiets op de plank in voorraad. Even een nieuwe laten maken kost mogelijk meer dan een jaar. Mijn vertrouwen dat ons huisje droog blijft is plotseling niet zo groot meer.

Maar nu terug naar ons avontuur. We denderen voor de wind in recordtijd naar Dover. Enorme onweersbuien, de vele bliksemontladingen in een pikzwarte nacht en schuimende golven veroorzaken een macaber beeld. Het bijbehorende gegier van de wind en het schuimende water maken ons ontzag voor de elementen alleen maar groter. De boot is met moeite in een rechte koers te houden en we durven daarom het sturen niet aan de automaat over te laten. 25 uur buiten met de hand sturen kost je energie dus willen we maar wat graag bij Dover naar binnen.

Geen ligplaats?!
Dat de Britten aparte gewoontes kennen is echter ook nu weer een beleving op zich. We melden ons via de marifoon bij Port Control Dover voor toestemming de haven binnen te varen. Dat wordt geweigerd. Er is geen plaats. Hum, pardon, een grote internationale haven als Dover zou geen plekje voor ons bootje van 10.50 meter hebben? De eerstvolgende haven is nog eens 8 uur varen. Daar hadden we even geen trek meer in.
Na wat gesteggel dirigeert een boot van de Havendienst ons uiteindelijk naar een ligplaats in de jachthaven waar we zo tien lege ligplaatsen tellen. Hoezo geen plaats?
Na alle papieren formaliteiten van het inklaren kan de quarantainevlag naar beneden en mogen we van boord.
We zien een nieuw aangelegde haven, een nieuwe sluis, veel onbezette ligplaatsen én een nieuw havenkantoor, allemaal al functionerend. Maar er moeten nog wat puntjes op de i gezet worden vertelt de havenmeester vrolijk, dus blijft de zaak in het belangrijkste seizoen gewoon dicht. Even melden in het plaatselijke krantje en de rest zoekt het maar uit. Zo doen we dat in Groot-Brittannië. Het lijkt verdacht veel op de houding van onze eigen Rijkswaterstaat. Les: vertrouwen op zaken waar je gewoon op zou moeten kunnen vertrouwen is niet zo vanzelfsprekend.

Volgende bestemming The Isle of Wight is een prachtige rit. Rob heeft een emmertje makreel gevangen voor het avondmaal. We krijgen later nog touwen in de schroef plus wederom motorstoringen en nog wat probleempjes; we lossen ze allemaal op en genieten van de dagen en nachten die we doorzeilen. Onderweg naar het schilderachtige stadje Dartmouth komen de eerste dolfijnen voor de boot spelen, ons avontuur kan nu al niet meer stuk.

Ons team ‘Food for Flow’ is onderweg naar de start van The Three Peaks Yacht Race op 9 juli. Exclusief voor de lezers van De Uitgeester zal ik u de komende weken op de hoogte trachten te houden van ons avontuur.
De wedstrijd is te volgen via de app YB RACES. Informatie www.foodforflow.nl/expedities/threepeakschallenge

Tekst: Bert Albrink