De groeten uit... Waddinxveen

Geboren en getogen Uitgeesters blijven het liefst in hun vertrouwde dorp wonen. Toch zijn ze er, inwoners die Uitgeest achter zich laten en besluiten om te vertrekken. Wie zijn zij, waar wonen zij nu en waarom hebben zij de grote stap over hun vertrouwde dorpsgrens genomen? Deze week vragen we het aan Mary Molenaar (1966). 

“Ik ben in Uitgeest geboren en 53 jaar later na wat omzwervingen over de aardbol in 2020 in Waddinxveen geland. Mijn wiegje stond op Klein Dorregeest en ik groeide daar tot mijn negende op. Na de verhuizing naar ‘het dorp’ wisselde ik van de Mariaschool (op de Langebuurt) naar de Molenhoek.
Ik zong in het jeugdkoor in de kerk, speelde dwarsfluit, deed mee aan toneel op de speeltuinvereniging en haalde kattenkwaad uit met mijn vriendinnetjes. Ik behaalde mijn A- en B-diploma in één dag, werd lid van AZU en ik zwem nog steeds. Ik ging uit in de Ooievaar en Turbo 2000. Ik fietste (altijd met tegenwind uiteraard) naar het Bonhoeffercollege in Castricum.

Ik verliet Uitgeest een paar jaar voor een studie in Amsterdam, maar keerde terug toen we ons eerste huis kochten op de Kleis. Mijn twee oudste zoons hebben er nog kort gewoond. In 1996 vertrokken we definitief wegens de (internationale) carrière van mijn toenmalig echtgenoot.
Ik heb nogal gezworven in mijn leven. Na Uitgeest woonde ik met mijn gezin in Brielle, daarna verhuisden we naar de Dominicaanse Republiek, naar Calgary (Canada) en onze laatste internationale uitzending was naar het Midden-Oosten (Bahrein). Mijn toenmalig echtgenoot werkte in Saoedi-Arabië. Ik maakte de nieuwe expatfamilies wegwijs op het eiland. Mijn liefde voor fotografie is in het Midden-Oosten ontstaan. Het was een spannend maar onrustig leven. Na een evacuatie in 2011 (wegens de Arabische Lente) besloten we definitief terug te keren naar Nederland. We reden met de auto uit het Midden-Oosten (via Iran) terug naar Europa en hebben jarenlang in Leiden gewoond. De kinderen maakten daar de International School af. Na mijn scheiding in 2020 ging ik mijn meisjesnaam weer gebruiken. Een naam waar ik destijds lange tijd afstand van had genomen.

Ik denk met gemengde gevoelens terug aan Uitgeest. Heimwee heb ik zelden; er liggen mooie maar ook veel beladen herinneringen die dateren uit mijn jeugd. Toch kom ik nog regelmatig in Uitgeest; mijn zusje woont er en het contact met enkele familieleden is in de loop der jaren voorzichtig hersteld.
In mijn huis staat een stukje geschiedenis. De foto van mijn voorouders (Klaas en Kee Molenaar trots poserend voor molen ‘De Stremmer’) staat tussen de foto’s van mijn kinderen. Er liggen generaties tussen deze mensen.
Maar één ding hebben we met elkaar gemeen: er zit een stukje Uitgeest in ons allemaal.