Thuisbij geeft al drie jaar het thuisgevoel

UITGEEST - Ilona en Rob de Boer hadden drie jaar geleden precies voor ogen hoe hun dagbesteding voor ouderen met dementie en geheugenproblemen eruit moest zien. Maar dat het zo'n succes zou worden met als resultaat een eigen franchiseonderneming en interesse vanuit verschillende provincies, hadden zij nooit bedacht.

Door: Monique Teeling

Vijfentwintig vrijwilligers en twee betaalde krachten zorgen ervoor dat cliënten iedere werkdag terechtkunnen in de gezellige woonruimte aan het Regthuysplein. De keukentafel wordt steevast bezet door cliënten maar ook regelmatig door hun mantelzorgers, die altijd welkom zijn een kopje koffie mee te drinken. Koken, gymmen, creatief bezig zijn, er kan veel. Misschien is dat wel de toverformule: 'Niks moet, alles mag'. Ilona: "We zijn echt onder de indruk van het succes en vooral van wat het doet met mensen, hier ontstaan vriendschappen. Wij zien de mensen en houden rekening met het ziektebeeld." Verzorgende Hannie: "Wij vieren het leven."

Het is dan ook een drukte van belang aan de keukentafel. Slingers, ballonnen en gebak verraden feest, wat ook van de gezichten valt af te lezen. Nellie komt hier sinds drie maanden en vindt het geweldig, er is geen narigheid. Lachend: "Nou ja, we zitten hier wel door narigheid maar zo voelt het niet."

Dat begint al als Rob mij ophaalt, we gaan zingend in de auto naar Thuisbij. Ze letten goed op je, ben je moe dan mag je in een lekkere stoel onder een plaidje uitrusten." Riet zag het eerst niet zo zitten om naar Thuisbij te gaan: "Ik dacht: al die bekenden, 'k weet niet of ik dat wel zo prettig vind maar het is hartstikke leuk en voelt alsof je gezellig op visite komt. Het is heel huiselijk en voor je het weet is het 12.00 uur." Er wordt van alles georganiseerd, van pilates en klaverjassen tot creatief bezig zijn en zingen." Jan Baaij memoreert zijn eerste bezoek: "Ik kwam met mijn vrouw bij Ilona aan de deur en had de pest in, ik voelde mij uitbesteed maar na twee minuten was ik helemaal verkocht. De sfeer is uitstekend en ik heb het naar mijn zin. Hoe dat komt? Je moet niet vragen maar ervaren. Ik doe bijna niks en voel mij daar prima bij maar anderen puzzelen, biljarten of kaarten."

Als Rob Sluijter een lied aanheft, doet iedereen spontaan mee en Jan roept: "Jaha, Rob zingt echt mooi." Waarop Rob grapt: "Maar jij dirigeert mooi, Jan." Terwijl zij de groenten voor de middagmaaltijd schoonmaakt vertelt Erica over haar werk als vrijwilliger: "Het mooie hier is dat iedereen in zijn waarde wordt gelaten. Men kan zichzelf zijn. Er is een reglement hoe je mensen bejegent maar het moet ook een beetje in je zitten, je moet van mensen houden. Ilona geeft aan, zodra je wordt aangenomen, wat zij van je verwacht en weet je enthousiast te maken. Ook krijgen wij verschillende cursussen om bij te leren."

Momenteel hangt in de biljartkamer een expositie van tekeningen gemaakt door de zestienjarige Anne Cappendijk. Portretten, dorpjes en ballerina's, het is een diverse collectie in verschillende stijlen. Deze vwo-studente krijgt geen tekenles meer op school, maar door goed te kijken komt zij bijzonder ver. Haar oma, vrijwilliger en kunstenares Marianne Cappendijk, gaf haar een aquarelset en hoopt dat zij haar eigen stijl behoudt. Als Ilona de bescheiden Anne bedankt voor de expositie en onverwacht verzoekt of zij het Regthuysplein zou willen schilderen om aan de muur te hangen bij Thuisbij, begint iedereen te applaudisseren. De eerste betaalde opdracht voor Anne Cappendijk is binnen en cliënten van Thuisbij leven met haar mee.

Tekst: Monique Teeling