Thuisbij - het dagboek van Jan

Wat ooit als therapie is begonnen, mondde uit in een dagboek met boeiende en soms ontroerende verhalen. In deze column schrijft Jan Baaij over zijn dagen bij Thuisbij Uitgeest.

"Met nog twee nieuwsgierige gasten bij Thuisbij keken wij zijn metselkunst zowat uit zijn handen."

Woensdag 15 mei 2019

José was deze woensdag mijn rolstoelduwer om mij naar Thuisbij te duwen. Ik zat nog zowat te slapen op mijn wachtstoel. Maar José maakte mij zachtjes maar definitief wakker. Ze koos ook nog de bijbehorende activiteiten die bij het vervoer horen. Bijvoorbeeld of ik allerlei spullen bij me had. En ja hoor ik had mijn 'oortjes' ingedaan, zodat we tijdens het duwen met elkaar konden praten. Dat konden we nu dus dankzij de 'oortjes'.

Binnen hadden de bekende gasten het ochtendgesprek al gestart. Dat leidde spoorslags naar het eerste probleem en de oplossing ervan. Aan het aanrecht stond Ilona het middagmaal klaar te maken. Ik informeerde naar wat we gingen eten. Tegelijkertijd bedacht ik dat ik mijn tanden niet ingedaan had. Die zaten in mijn tandendoosje. Dat doosje lag thuis (Geesterheem). Gelukkig was zuster Carola van de knutselaars op visite. Die bood aan dat doosje even op te halen. Dat zijn nog eens collega's bij Thuisbij.

Met Anne, mijn crypto-maatje, speelde ik de crypto uit de Telegraaf. Hij stelde voor even naar de vorderingen te kijken van metselaar Barry in ons Achterom. Hij staat daar op de stelling te metselen. Bij Barry heet dat kunstzinnig metselen. Met nog twee nieuwsgierige gasten bij Thuisbij keken wij zijn metselkunst zowat uit zijn handen. Als Ilona en haar man Rob ooit de vraagprijs van Thuisbij gaan bepalen is die prijs minstens het vierdubbele geworden. Wij keken dan ook bijna eerbiedig naar het kunstzinnig gemetselde meesterwerk van metselbovenmeester Barry.

Ondertussen had ik visite gekregen van grootzoon Jordy. Hij was op huizenjacht geweest. Hij en zijn lief hadden op een huis in Beverwijk behoorlijk overboden. Helaas was hun bod nog te laag. Dus gingen ze op 'nieuwe' huizen bieden.

Deze morgen beleefden wij nogmaals het avontuur van mede 'Thuisbij-er' Loes. Zij komt uit Castricum. Als je 92 bent, doe je dat niet meer op de fiets. Loes had dus een taxi laten komen. De taxichauffeur was maar een matige taxichauffeur met een kneuterige stratenkennis. Het Regthuysplein ging zijn stratenkennis zeer ruimschoots te boven. Hij vond Loes (92 jaar) oud en wijs genoeg om het laatste stukje te lopen en zette zijn passagier uit de taxi.

Loes was zeer nijdig, maar gelukkig kwam zij al lopend Rob van Ilona tegen. Eenmaal thuis nam Ilona de telefoon ter hand en belde het (volgens mij onbeschofte) taxibedrijf op om verhaal te halen. Loes was tijdens ons goddelijke middagmaal nog steeds pissig. Maar zij is te netjes om dit soort woorden te gebruiken. Ik hoop die taxichauffeur persoonlijk te ontmoeten. Een goed gesprek lijkt mij zeer wel op zijn plaats. Net als een eerlijke vergoeding van de geleden geestelijke schade. Misschien iets van 100 euro?

Lees alle dagboek verslagen op https://uitgeest.thuisbij.eu/dagboek-van-jan