Thuisbij - het dagboek van Jan

Wat ooit als therapie is begonnen, mondde uit in een dagboek met boeiende en soms ontroerende verhalen. In deze column schrijft Jan Baaij over zijn dagen bij Thuisbij Uitgeest.

"We zeiden niets bij de overhandiging, maar Toons glimlach zei meer dan duizend woorden."

Woensdag 27 februari 2019

José kwam mij ophalen. Ik zat al klaar in de houding, dus dat schoot lekker op. Toen we bij Thuisbij aankwamen reden we niet meteen naar de oude ingang van het pand, maar naar wat later de nieuwe ingang moest worden. Daar stond onze metselaar-schilder-timmerman Rob bij zijn nieuwe poort aan de "..." te praten. Op de puntjes moet de naam van de straat komen. Daar kan ik nu even niet opkomen. Misschien schiet het me later nog te binnen. Dat is zo lekker als je op een computer werkt, daar kun je de fouten altijd zo prettig en moeiteloos verbeteren.

Wij – José en ik – maakten met Rob de Alleskunner een bewonderend praatje. Inderdaad bewonderend, want wat begon de nieuwe ingang er prachtig uit te zien, compleet met de prachtige passende lamp. Ik herinner me de slonzige oude ingang, waardoor je niet eens binnen kon komen. De ingang kon je nauwelijks nog herkennen. Het gesprek van de dag was de overval op de Action. Wat moeten de caissières zich een hoedje geschrokken zijn toen daar een overvaller, gehuld in bivakmuts en dreigend met een pistool, voor dag en dauw naar binnen stapte. De politie meldde zich ter plekke met honden en gehuld in kogelwerende vesten. Maar de overvaller was toen allang gevlogen, zonder dat onze Rob ook maar iets gezien had. En onze Ilona ook niet. Die konden de vervaarlijk uitziende agenten dan ook niets verhelderends melden. De kranten wisten ook niets meer te melden dan wij gezien hadden, namelijk niets.

Aan de ontbijttafel was de overval ook het gesprek van de ochtend. Het aardige was dat de inhoud van het gesprek steeds 'aanvullender' werd. Het enige dat duidelijker werd, was dat er slechts sprake was van één overvaller, die ook slechts een beetje geld had buitgemaakt. Vanmorgen was Toon weer te gast in Thuisbij. Een gesprek met hem was zoals steeds lastig. Maar toen ik geduwd door Anca mij afmeldde, meldde Toon zich met zijn vriendelijkste glimlach bij mijn rolstoel. Hij had zich ontfermd over het doosje met stamppot rauwe andijvie à la Frans, dat ik mee moest nemen voor Margreet. Toon overhandigde mij dat doosje met zijn beste glimlach, alsof hij wilde zeggen wat hij niet gezegd kon krijgen. Zoiets van 'dat moet je niet vergeten mee te nemen. Dat liet je een beetje dom op tafel staan.' Het mooiste was zijn dikste glimlach die hij erbij toverde. We zeiden niets bij de overhandiging, maar Toons glimlach zei meer dan duizend woorden.

Lees alle dagboekverslagen op http://uitgeest.thuisbij.eu/dagboek-van-jan