Column Monique Teeling - Menukaart

We gingen met z'n vieren uit eten om een op handen zijnde vakantie te bespreken en te beklinken. Want als er iets te vieren valt, moet je dit ook daadwerkelijk doen en wel zo snel mogelijk. We betraden een nieuwe, trendy tent en lieten ons verrassen door de grootte van het restaurant. Er was veel houten meubilair met industrieel laaghangende lampen, wat enorm knus oogde. Met grote neonletters hing de naam van het restaurant boven de gigantische bar te blinken opdat wij niet zouden vergeten waar we waren. Het personeel was jong en heette ons aanvankelijk keurig welkom. Een serveerster zoefde langs en vroeg of wij een keuze hadden gemaakt. Nee, dat hadden wij niet want we zaten net twee seconden en dus noteerde zij zonder ons aan te kijken de gewenste drankjes, die zij kort daarop langs bracht. Gedurende de avond zou zij verder aan één persoon vragen of zij nog iets te drinken kon brengen om de andere drie droog te laten staan. Zij had een 'ik-had-hier-liever-ook-niet-gestaan'-houding die je wel vaker tegenkomt in de horeca, studeren dát is pas echt interessant en wij moesten goed begrijpen dat zij dit werk niet voor de lol deed! Hersencapaciteit moest kennelijk ook duidelijk worden door de uitspraak van de studentikoze ejjj. De letter r spreekt veel studenten schijnbaar heel erg tot de verbeelding. Het staat voor elite en een zekere slimheid. Dat sommigen ondanks deze bekakte r gruwelijk door de mand vallen is wat mij betreft alleen maar weer grappig. Wij ontvingen de menukaart en voor we de kans kregen het mapje te openen, brandde het kind voorgeprogrammeerd los. "Graag maak ik u erop attent dat wij buiten de kaart om..." In een moordend tempo kwamen er twee soorten vis langs op bedjes van weet ik veel wat en kon je er van alles omheen bijbestellen. Het relaas duurde ongeveer vier minuten waarna zij zich snel uit de voeten maakte en ons verdwaasd achterliet. "Eh… wat heeft zij in godsnaam allemaal gezegd?" vroeg mijn zus duizelig. Zelf kwam ik niet veel verder dan "iets met vis en iets erbij geloof ik". Ook de mannen hadden er weinig van onthouden. Wat is dat toch met restaurants dat er iedere keer een presentatie buiten de kaart om moet worden gegeven. Ik wil dat niet, ik wil lekker met mijn hongerige gevoel in die kaart duiken, afwegingen maken tot er twee favoriete gerechten overblijven en dan eindeloos dubben welk gerecht het gaat worden om vervolgens op het allerlaatste moment toch nog iets totaal onverwachts te kiezen. Lieve restauranthouders, kunnen we alstublieft vanaf nu afspreken die rappe bandrecorderverhaaltjes achterwege te laten? Ik kan dit namelijk nooit onthouden en ga het opgedreunde beslist niet bestellen. Als iemand bij mij aan de balie verschijnt met een gebroken been dan ga ik ook niet alle overige lichaamsdelen opnoemen die eveneens gegipst kunnen worden.