Thuisbij - het dagboek van Jan

Wat ooit als therapie is begonnen, mondde uit in een dagboek met boeiende en soms ontroerende verhalen. In deze column schrijft Jan Baaij over zijn dagen bij Thuisbij Uitgeest.

"Rob en zijn vrouw Truus luisterden ontroerd naar het Thuisbij-gemengd koor."

Vrijdag 9 november 2018

Mijn vaste ophaalster was deze vrijdagmorgen afwezig wegens ziekte. Dat is voor Thuisbij niet een echt probleem, daar trekken ze zo te zeggen een blik vrijwilligers open en dus was daar om half tien duwster Erica. Het duwen viel haar redelijk zwaar. Ik hoorde achter mij haar ademhaling duidelijk zwoegen. Ik schijn dus toch een tamelijk zwaar persoon te zijn. We haalden zoals gewoonlijk collega Thuisbij-er Nel op. Die was zoals gewoonlijk best te spreken. Nel heeft 's ochtend altijd haar beste bui. Eenmaal bij Ilona bereidden wij ons voor op de felicitatie van chauffeur Rob, die was eergisteren jarig. We zongen vandaag zijn door Jan gemaakte feestlied. De aanwezigen zongen het op de bekende melodie van Tulpen uit Amsterdam. Rob en zijn vrouw Truus luisterden ontroerd naar het Thuisbij-gemengd koor. Later zongen de aanwezigen het lied nog een keer voor Marrigje, onze gymjuf. Die was bij de eerste uitvoering nog niet binnen. Ze was net als Rob en Truus ontroerd. We hebben bij ons koor twee Riet-ten. De tweede is nog maar nieuw bij de club. Zo gaat dat bij Thuisbij.

Met de regelmaat van de klok stapt er een nieuw lid binnen. We hebben er nog een nieuw lid bij, maar daarvan is uw kronikeur de eigen naam nog niet machtig, die houden de lezers nog te goed, beloofd is beloofd. Vanavond is er weer damesvoetbal op de tv. Onze Oranje-dames spelen een zeer belangrijke wedstrijd tegen de dames van Zwitserland. Als ze het goed doen mogen de Nederlandsen te zijner tijd naar het wereldkampioenschap ergens in Zuid Amerika. We kijken en duimen. Mijn rechter pink is nog niet geheel genezen. Oké, het gips is er af, maar ik typ nog met één hand (links), de andere doet nog veel pijn. De dames van Thuisbij bieden allerlei wijze raad, met name onze Nel. Ik moet met mijn pijnlijke hand in de wisselbaden (warm-koud), ik moest die hand om en om dompelen. Maar zij bereidde mij voor op voorlopig nog een pijnlijke hand.

En Nel van 97 jaar kan het weten. Ze heeft tenslotte zelf zo'n hand gehad. In de hal van Geesterheem staat een kanjer van een (gehaakte) paddenstoel. Het kunstwerk is gemaakt door een zuster. Haar naam staat er niet bij, maar die houd je van zo'n reuze paddenstoel in dit huis niet lang geheim. Daarom zetten wij die er in onze rubriek gewoon bij. De creatieve haakster luistert naar de naam Leonie. Onze hulde gaat hier bij.

Lees alle dagboek verslagen op http://uitgeest.thuisbij.eu/dagboek-van-jan