De column van Monique - Fun

Het bleef tot het laatst geheim waar deze keer ons vriendinnenweekend zou zijn maar we begonnen in het Amsterdamse Fun Forest waar de fun bestond uit het beklimmen van ingewikkelde stellages, heel hoog in heel veel bomen. Maar niet voordat we een instructie hadden gekregen van twee jonge goden, lees instructeurs, die ons inleidden in zaza's, katrollen en tokkelbanen. We werden in een gordel gehesen en deden een blauwe helm op. De instructeurs droegen een herkenbaar rood exemplaar met de geruststellende mededeling dat wij in nood altijd heel hard "rode helm!' mochten roepen en dan kwamen zij aansnellen om ons te rescueën. Dat veranderden wij al heel snel in 'rode hellup' en ik moet zeggen ze kwamen echt!

Klimmen was best even een dingetje gezien mijn irritant aanwezige hoogtevrees maar stiekem vond ik het ook weer een uitdaging. Ik was alleen ongerust over het feit dat ik zonder bril niet goed zou zien of ik mijzelf voldoende gezekerd had. Ik had namelijk weinig trek direct op de eerste dag uit een boom te lazeren. Vriendin M ging mij voor en dat was prettig want zij is van het stoere 'jan-pak-de-leuning' type. Zo kon ik mooi de kunst afkijken alvorens mijn voeten op wiebelige draadjes te plaatsen. Maar al bij de eerste oversteek verbleekte haar immer bruine gelaat en zei ze steeds dingen als 'dit vind ik helemáál niet leuk' en 'ik ga dit niet doen'. Dat hielp voor mij niet zo erg en toen vriendin Y achter mij riep dat dit parcours echt niet kon, zakte de moed mij acuut in m'n sportschoenen. Teruggaan kon namelijk niet, wij waren gedoemd de horrortocht af te maken.

Naast ons was een Zuid-Europees stel aan een paralel traject begonnen waar zij de tokkelbaan afsjeesden. De man had zich hard afgezet om de overkant te kunnen halen maar ketste als een biljartbal terug en hing in het midden te bungelen vanwaar hij door pure armkracht zichzelf omhoog moest hijsen. Vol afgrijzen bekeken wij zijn krampachtige gezicht en schatten alle drie in dat wij dit nooit zouden redden, een weinig opwekkend vooruitzicht. Bij onmogelijke opdrachten sprak ik mijzelf hardop moed in door de mantra te prevelen: "Ik kan dit, ben er bijna, ik kan dit, ben er bijna". Ik was opgelucht toen ik uiteindelijk weer grond onder de voetjes voelde. We besloten onze dappere medevriendinnen aan te moedigen want zij waren begonnen aan zwaarder werk. Via bungelende stoelen kropen en zwiepten zij naar ongelijke palen waarbij zij met hun oksels steun zochten. Plotseling stapte vriendin M2 mis en viel hard met haar kruis op een balk en dat was the limit. Ze wilde niet meer en 'rode hellup' werd geroepen. Met een brandweerladder en heel veel gezekerde touwen werd zij onder luid applaus uit de boom getakeld. 's Avonds werden bloeduitstortingen als oorlogswonden bekeken en becommentariseerd. Spierpijn óveral. Ik wil weer!