Thuisbij - het dagboek van Jan (vrijdag 3 november)

Wat ooit als therapie is begonnen, mondde uit in een dagboek met boeiende en soms ontroerende verhalen. In deze column schrijft Jan Baaij over zijn dagen bij Thuisbij Uitgeest. Je vraagt dat niet brutaal weg aan een jonge vrouw de eerste keer dat je haar mag ontmoeten.

Vrijdag 3 november 2017
Deze vrijdag was een gedenkwaardige. Om in ieder geval twee redenen. De eerste was de aanwezigheid van de toekomstige schoondochter van Rob en Ilona. Ze zat vanochtend onopvallend aanwezig te zijn aan de ruime koffietafel bij Thuisbij. Zij luistert naar de fraaie naam van Esmé. Ik schrijf dat gewoon zo. Maar het kan ook Esmée of Esme zijn. Je vraagt dat niet brutaal weg aan een jonge vrouw de eerste keer dat je haar mag ontmoeten. Om typefouten te voorkomen noem ik haar de T.S., de toekomstige schoondochter, zij begint namelijk te horen bij Daan, de oudste zoon van Ilona en Rob.

Esmé werd vanmorgen haast zonder het te merken ingeschakeld bij het Thuisbij-gezin. Nou. Ze trof het, want we waren sowieso met z'n tienen. We hadden vorige week geheel democratisch besloten, dat we vandaag kaasfondue zouden eten. Dat is heel erg lekker, maar ook heel erg handig. Het scheelt je namelijk voor tien man/vrouw aardappelen schillen, je kunt je dus moeiteloos in het ochtend-gesprek mengen. Niet dat dat simpel is, deelnemen aan een kringgesprek van volwassenen die al wekenlang bij elkaar zitten en de klappen van zo'n gesprek dus aardig onder de knie beginnen te krijgen.

Om precies 12.00 uur gingen we allemaal aan tafel. Ook Esmé. Ze zat daar heel wijs opgeprikt tussen twee volwassen Thuisbijers en ze hielp pittig van te voren de tafel dekken. Maar ze moest zich daarvoor eerst de tafelschikking eigen maken. Ging haar dankzij de coaching van schoonmoeder Ilona goed af. Esmé bleek zogezegd een snelle leerling, of Ilona een goede schoonmoeder.

Zoals al eerder gezegd was, aten we kaasfondue. Voor sommige Thuisbijers een nieuw gerecht, dat er vlot inging, ondanks dat de stukken brood van tijd tot tijd los van de prikkers geheel zelfstandig rond ging zwemmen en de eters de grootste moeite hadden dat brood weer op te vissen. Maar gezellig dat het was!! Dat bleek wel uit de eindtijd van de maaltijd. Maar die opgeschoven eindtijd kon ook komen door de gezelligheid. Het maakt niet uit waardoor het kwam, we vermaakten ons kostelijk, en een van de Thuisbijers kwalificeerde de kaasfondue als verrukkeluk. En het moet gezegd, zij heeft smaak.

Ik vergeet nog een bezoekster te melden. Zij luistert naar de naam van Margje. Het kan zijn dat zij later in onze annalen voor komt. Ilona heeft deze vriendin namelijk zo mal gekregen misschien de cursus "bewegen voor Thuisbijers" te komen geven. Er moet meer bewogen worden, ook door de ouderen zeggen de bewegings-leermeesters. En Ilona en Margje knikten er vol overtuiging bij.

Lees alle dagboek verslagen op http://uitgeest.thuisbij.eu/dagboek-van- jan