Thuisbij - het dagboek van Jan (8-9-2017)

Wat ooit als therapie is begonnen, mondde uit in een dagboek met boeiende en soms ontroerende verhalen. In deze column schrijft Jan Baaij over zijn dagen bij dagbesteding Thuisbij Uitgeest.

Als je iemand wilt eren met zijn/haar eigen werk, vraag dan advies bij Ilona en haar staf.

Vrijdag 8 september 2017

Deze vrijdag was bijzonder. Dat is ongeveer altijd het geval. Maar het was me wat dit keer. Het begon met chauffeur Rob, hij was ons zowat vergeten. Maar dat wist hij godzijdank op het nippertje te voorkomen. Hij reed ons dwars door de regenbui naar Thuisbij. Die regen genoten wij de hele dag, zelfs toen we 's avonds laat naar het RKZ reden, regende het nog. Ik moest daar met Margreet en Teun-Jan heen. Bij het wisselen van mijn gehoorapparaat was de losgebroken helft in de linker gehoorgang blijven zitten. Die was er dus met geen mogelijkheid uit te krijgen. In het ziekenhuis peuterde de dokter hem er moeiteloos uit. Ieder zijn vak. Eenmaal thuis aten we de rest van het toetje smakelijk op en spraken af dat Margreet morgen Schonenberg zou bellen op de Breestraat.

Voor onze middagmaaltijd was daar Milo. Die had ondertussen zijn weg gevonden bij Thuisbij. Hij ging geruisloos met Rob mee voor een wandeling annex lozing van de opgebouwde poep voorraad. Zo waren ook daar de taken volgens traditie verdeeld. Dat bleek ook het geval met de voedselvoorziening. De thuisbij-ploeg van de vrijdag genoot het middagmaal in twee gedeelten, een helft in de opkamer, de rest in de gewone eetkamer. Het voordeel van deze deling was, dat de opkamer ploeg rustig kon eten, met aandacht voor de maaltijd en voor elkaar. Goed, de maaltijd duurde een goed half uur langer, maar kniesoor die daar oplette.

Erica bracht mij thuis. Daar openbaarde zich mijn nieuwe kwaal. Ik slaagde er niet in aan mijn dagboek voor vandaag te typen. Ik kreeg mijn verhaal met geen mogelijkheid op papier. Ten einde raad gingen we met een glaasje wijn aan tafel. De 'hete bliksem' smaakte prima. Aangezien het typen (zie boven) niet lukte, keek ik via de tv de Vuelta en gingen we daarna aan de wijn. Ondertussen vertelde ik het verhaal van de begrafenis van de kennelijk Joodse overbuurvrouw, die – begeleid door 2 rabbi's – zoals het hoort in Joodse kringen binnen 24 uur ter aarde besteld was geworden. Ik was getroffen dat deze plechtigheid kennelijk ook kon bij Geesterheem.

Net zo goed als het inlijsten van het schilderij van onze Ada. De plaats van het kunstwerk was ook al bepaald: in de opkamer van Thuisbij, op een mooie plek, in een passende ruime plek. Als je iemand wilt eren met zijn/haar eigen werk, vraag dan advies bij Ilona en haar staf.

Lees alle dagboek verslagen op http://uitgeest.thuisbij.eu/dagboek-van-jan