Column Monique Teeling: Hitte
AlgemeenVakanties waarbij je dagen aan het strand lag, zijn al heel lang een gepasseerd station. In mijn tienertijd wisten we van geen gat in de ozonlaag, dachten we dat je pas bruinde nadat je tot tomaatrode kleur had liggen roosteren en huidkanker hadden we nog nooit van gehoord!
Tegenwoordig kun je alle verhalen van huidartsen echt niet meer negeren, smeer je een pindakaasdikke laag zonnebrandcrème op je hele lijf of blijf je veilig in de schaduw.
Het was in Italië, terwijl in Nederland mijn plantjes verzopen, bloedheet en dat was dan ook de reden dat wij onze ligstoelen op de schaduwrijke veranda plaatsten.
Vanaf hier hadden wij een geweldig uitzicht over le Marche en het enige geluid kwam van kwetterende vogels en zoemende insecten. Om de beurt liepen mijn man en ik naar binnen om onszelf te voorzien van eten en drinken. Vooral dat laatste is in de hitte heel belangrijk. Terwijl ik dit opschrijf, realiseer ik mij dat ik dat echt wel weet maar niet voldoende dóé. Eten wil heel best lukken maar drinken meen ik zonder te kunnen, wat uiteraard een vrij domme gedachte is. Ik vergeet gewoon het glas aan de lippen te zetten totdat ik dorst krijg maar dan ben je dus eigenlijk al te laat. Het was mijn mans beurt iets eetbaars te halen toen hij mij voor de keuze stelde: “Een appeltje of chips?”
Zonder ook maar een moment na te denken gilde ik CHIPSSSS! Volgens mijn man was dit een nogal ongezonde keuze, wat ik weer hypocriet vond want hij had het immers zelf voorgesteld dus hij moest nu niet doen alsof hij bij het ministerie van Volksgezondheid werkte. Bovendien had een mens veel zout nodig bij hoge temperaturen dus de kleurige zak kon wat mij betreft doorkomen!
Die met paprika waren, ik wist het zeker, de enige manier om kans te maken deze hitte te overleven en daarna zou ik vanzelf die literfles water, helemaal tegen mijn gewoonte in, braaf leegdrinken.
