Column Monique Teeling: Vegetarisch

Gevaccineerd en met een koffer vol zomerkleding vertrokken wij naar Italië om met een jaar vertraging dan eindelijk het pensioen van mijn man te vieren. De eerste week samen, de tweede week met kinderen en aanhang. We begonnen in Sulden en hoewel het beslist prachtig is in Zuid-Tirol, voelde dit niet echt als Italië. De chalets zijn keurig onderhouden in tegenstelling tot de rommelig opgestelde huizen in smalle straatjes verder zuidwaarts in het land. Aan mijn Italiaanse lessen had ik weinig, want hoewel ik iedere keer mijn best deed het geleerde in praktijk te brengen werd er stug in het Duits geantwoord.

Nadat Zuid-Tirol in 1919 door Italië werd geannexeerd, rende 83% van de Oostenrijkers rap naar hun heimat. Ze vonden het onverteerbaar te moeten leven met de Italiaanse mores, maar de taal bleef vetgedrukt boven het gebied hangen.

Na een paar wandeldagen in Sulden verkasten wij naar een agriturismo op 3,5 kilometer van Verona. Een heerlijke stad waar we eindeloos ronddwaalden. Naast ons verblijf was een restaurant met adembenemend uitzicht op de oude stad. Onder de bijna volgroeide druiven bestelden wij wijnen en gerechten die nergens anders beter smaakten. En wil je Italiaan met de Italianen zijn dan dien je je als zodanig te gedragen. Dit betekent dat je de volgorde van gerechten aanhoudt: antipasti, prima piatti, secundi piatti en dolce. Dit alles was om te janken zo lekker maar door de hoeveelheid werden het onrustige, zweterige nachten. Met zo’n volle trommel slaapt ‘t nou eenmaal niet lekker. Dus na drie keer een copieuze maaltijd gaf ik mijn echtgenoot te kennen dat ik ging minderen en de volgende avond toch écht een licht vegetarische maaltijd zou bestellen.

Zo scrolden we een dag later via een QR-code door het menu en bestelden een flinke schaal gegrilde groenten, want ook daarin zijn de Italianen goed. Verder werd er een prachtig opgemaakt bord faraona neergezet zoals ik ‘m in Nederland nooit at.

Wij zonden elkaar betekenisvolle blikken toe, wát een smaaksensatie, dit was puur geluk! Tot mijn man het moment wreed verstoorde en mij glimlachend herinnerde aan mijn voornemen dat ik niet langer dan 24 uur geleden hardop had uitgesproken, zich naar mij toe boog en fluisterde: “Wat zijn we lekker vegetarisch bezig hè met deze parelhoen.”