Ruimtereis

Het Omniversum staat er geloof ik sinds de prehistorie. Een belevenis waar we vroeger dagen over spraken en wat tegenwoordig helemaal niet bijzonder is door veel spectaculairdere 4D-films. Wij bekeken een nostalgische reis met de Apollo 11 die, in mijn jeugd, op de maan landde. Minutenlang zagen wij hoe het voertuig boven het maanoppervlak raasde, klaar om te landen. We weten inmiddels dat het goed afliep maar die eerste stappen op de maan; de spanning van de terugreis en of die koppeling wel zou lukken waren best een dingetje, want ze hadden met de Apollo 13 nog niet zo lang daarvoor wat probleempjes om in de juiste baan terug te keren. "Houston we've got a problem" wordt nog regelmatig geroepen als er iets verkeerd gaat. Na de film konden we in de hal een virtualreality-trip maken, spreek uit als vurtjuwal riejellitie. Dat had ik nog nooit gedaan, dus namen wij plaats op de stoelen om zelf een ruimtereis te maken. Gelukkig zie je jezelf niet met zo'n enorme virtualreality-bril op je hoofd want het ziet er niet uit! Zeker niet als je dommig om je heen gaat kijken. In de cockpit werd de spanning lekker opgebouwd met aanzwellende muziek. Toen ik rechts uitgekeken was en mijn nieuwsgierigheid naar links afweek, schrok ik me kapot want er zat een astronaut aan mijn zijde die zijn duim opstak en vroeg of alles okay was. Het leek een aardige man die het een en ander uitlegde en ondertussen geroutineerd veel displays bewerkte wat bij mij voor vertrouwen zorgde. Wij gingen samen de ruimte in en dat zou helemaal goed komen. De start was spectaculair en hij wees mij op de prachtige kustlijn beneden ons. Voor de grap gooide hij een handje Smarties omhoog die voor mijn neus zweefden en uiteraard ongrijpbaar bleken. Net toen ik begon te ontspannen, hoorde ik alarmbellen, bliepten er rode lampjes en begon mijn buurman paniekerig aan knoppen te draaien. Buiten kwamen meteorietjes op ons af en ontstonden barsten in de ruiten. Houston werd geraadpleegd wat te doen. We moesten een andere baan kiezen maar zover kwam het niet. Mijn stoel trilde, er was een gigantische klap en toen ik opzij keek, bleek mijn piloot verdwenen. Ik was allenig zonder enig benul van ruimtevaarttechniek. De paniek werd niet minder toen een meteoriet ter grootte van de provincie Utrecht op mij af kwam. Dit ging sowieso fout aflopen, zoveel was zeker. Niet veel later ramde de kei mijn raket en zweefde ik allenig op mijn stoeltje in het ruim. Mijn benen, echt waar, levensecht naar beneden bungelend. Hier zou ik dus tot aan mijn dood moeten blijven rondzweven, wat mij niet aanlokkelijk leek. Maar raad eens wie daar op zijn stoeltje vlak onder mij zweefde, zijn duim opstak en maar weer eens koelbloedig vroeg: "Are you okay?" Mijn vurtjuwal brokkenpiloot.