Thuisbij - het dagboek van Jan

Wat ooit als therapie is begonnen, mondde uit in een dagboek met boeiende en soms ontroerende verhalen. In deze column schrijft Jan Baaij over zijn dagen bij Thuisbij Uitgeest.

"Zij zei niets maar stuurde mijn ogen in de richting van de linkerzijde van mijn rollator. En wat zag ik daar hangen?"

Vrijdag 23 november 2018

Gisteren bracht de Sint een mooi, warm kussen met een rendier erop. Het is het laatste wat ik onthouden heb van de donderdag. Daarna kwam zuster Lia me wekken en uit bed halen. Aansluitend kwam Erica me halen en naar Thuisbij vervoeren. Dat gaat tegenwoordig lopend. Erica loopt achter de rolstoel en brengt me naar de tafel vol gasten. Dat levert een aantal boeiende gesprekken op. Onder meer over het afscheid van Nel. Zij gaat naar Strammerzoom in Akersloot. Wij zullen haar missen, maar het vertrek is door medische zaken ingegeven.

Andere Nel is vandaag jarig. Er is dus weer taart bij de koffie, in vier soorten. Allicht dat er een smaak voor iedereen bij is. Er wordt door de aanwezigen alvast een stuk gebak op het bord gedeponeerd. De gesprekken leiden ons richting Marrigje, de gymjuf, die vandaag onze stramme leden onder handen komt nemen. We doen genadeloos de Pilatesoefeningen tot we zuchtend en steunend zo nu en dan pauzeren.

Ondertussen staat kok Erica met haar rug naar ons toe aan het aanrecht. Als we vragen wat zij vandaag voor ons kookt, vertelt zij van het Ericationele (haar eigen kookboek!). Daaruit heeft zij voor vandaag een herfststoofpotje gekozen. Het wordt stil en rustig aan de tafel. Er wordt gesmikkeld en gesmuld. Erica zit te glimmen bij het aanhoren van de complimenten voor haar herfststoofpotje. Die complimenten komen uit verschillende monden aan tafel. En dat zelfs verschillende keren. Wat kan een stoofpot toch lekker zijn. Van Erica horen we dat het gerecht dit keer met hamlappen is bereid en dat zij – Erica – het de volgende keer met draadjesvlees gaat klaarmaken. Dat is pas echt lekker.

Erica is mijn chauffeur voor de heen- en terugweg. Deze keer hebben we – Erica en ik – ons ongans gezocht naar mijn sleutels. Nergens te vinden. Erica zou ze nog eens zoeken bij Thuisbij. Zij werd afgelost met meezoeken door zuster Eveline. Sleutels in geen kledingzak te vinden, wij maar hopen dat die sleutels ergens in d'een of d'andere hoek aan het Regthuisplein verloren lagen te liggen. Op een gegeven ogenblik reed zuster Eveline met mijn rollator zachtjes tegen mijn scheenbeen. Zij zei niets maar stuurde mijn ogen in de richting van de linkerzijde van mijn rollator. En wat zag ik daar hangen? Mijn verloren gewaande sleutelbos. Zuster Eveline en ik hebben ons eerst even tranen gelachen. Daarna heeft de zuster met Ilona getelefoneerd. Misschien hebben ze bij Thuisbij ook wel zo hartelijk gelachen.

Margreet en ik hebben die avond zoals gewoonlijk gegeten bij onze trouwe vrienden Teun en Mirjam. Evenals de pot die in Uitgeest gekookt was, smaakte de pot bij Teun en Mir zalig. De stoofpot die Erica gekookt had was even lekker. Zo hadden wij tweemaal die dag een verrukkuluke maaltijd.

Lees alle dagboekverslagen op http://uitgeest.thuisbij.eu/dagboek-van-jan