Column Monique Teeling: Julien

Ik was jarig. Jarig zijn is leuk, hoewel je dat euforische gevoel van heel vroeger nooit meer zo beleeft. Ik herinner mij nog goed de zenuwen die ik had de dag en avond voor de feestelijkheden. Wat zou ik krijgen en had ik wel het goede cadeau doorgegeven. Wat nou als ze het vergeten waren en met iets geheel anders op de proppen zouden komen. Ik denk dat die angst voortkwam uit het feit dat het vroeger normaal was alleen cadeautjes op je verjaardag te krijgen. Het was dus wel zaak goed te overwegen wat je wilde hebben want er kon zomaar een jaar overheen gaan voor je weer iets kon vragen. Een keer was ik zo verschrikkelijk zenuwachtig dat ik mijn moeder bijna huilend vroeg wat ik de volgende dag zou krijgen. Omdat zij zag dat ik anders geen oog dicht zou doen, vertelde ze dat het een rode, leren schooltas zou zijn. De opluchting was groot want ik kon mij niets mooiers voorstellen dan zo'n heerlijk vers geurende en glimmende schooltas. Maar nu ben ik achter in de 50 en met de jaren zijn ook de zenuwen verdwenen. De kinderen arriveerden met aanhang voor het eten en brachten het cadeau rond 20.30 uur ter sprake. Ik had geen flauw idee wat het kon zijn. Wensen had ik niet maar er is doorgaans niks mis met de creativiteit van mijn gezinsleden als het gaat om verzinnen van presentjes. Dus met grote nieuwsgierigheid bekeek ik de envelop die mij in handen werd gedrukt. Dat moment dat je in totale onwetendheid bent is bijna leuker dan dat je weet wat je gaat krijgen. Ik opende de envelop en op de kaart keken twee bekende ogen mij indringend aan. In een tekstballonnetje stond "Gefeliciteerd Monique". Die felicitatie kwam van Julien Clerc, een soort van jeugdliefde. In mijn tienerjaren was deze Franse zanger een groot idool met zijn weelderige zwarte krullen, zijn ietwat trieste, melancholische blik en zijn romantische teksten. Hij was elf jaar ouder maar dat was te verwaarlozen. Ik kocht al zijn platen met teksten. Daar heb ik overigens het behalen van mijn examen Frans aan te danken want ik wilde dolgraag weten waar hij over zong. Zo leerde ik woorden die niet in de schoolboeken stonden en fladderde moeiteloos door de examenteksten. Ik bezocht twee concerten, zonder te gillen overigens want daar was ik niet zo van, en wist dat hij verschillende relaties had gehad met onder andere France Gall en Miou Miou. Julien was een onbereikbare, bloedmooie man die bar weinig lachte op foto's en het leven zéér serieus leek te nemen. Ik raakte hem een beetje kwijt in de loop der jaren maar nu verscheen hij dus op die kaart met de mededeling dat ik deze maand naar zijn concert mag. JuJu, inmiddels 70, ziet er nog puik uit en lacht nu werkelijk a-do-ra-ble!