Thuisbij - het dagboek van Jan (14 maart 2018)

Wat ooit als therapie is begonnen, mondde uit in een dagboek met boeiende en soms ontroerende verhalen. In deze column schrijft Jan Baaij over zijn dagen bij Thuisbij Uitgeest.

"Wie een keer in de week wilde werken aan de spierenconditie volgde graag of traag de immer glimlachende gymjuf naar een van de gymzaaltjes binnen Thuisbij."

Vrijdag 9 maart 2018

Vrijdag is een van de twee vaste Ilona-dagen in de week. Dus ik zat keurig op tijd in de hal van Geesterheem op mijn Thuisbij-taxi te wachten. Ik zit daar altijd ruim op tijd, want ik houd er niet van dat de taxichauffeur op mij moet wachten. Het kwam trouwens goed uit dat ik ruim op tijd was, want ik had mijn stok en mijn kunstoortjes in mijn appartement laten liggen. Maar Rob, de Thuisbij-chauffeur was heel gedienstig en haalde mijn vergeten spullen op. Hij is een stuk jonger dan ik, en loopt een stuk vlotter naar mijn kamer en hij kwam probleemloos met oordopjes en wandelstok terug.

Ik frutselde eerst mijn oortjes op hun plaats en liep daarna naar de deur van Thuisbij. Over frutselen gesproken, ik had van Margreet het door haar gefrutselde Paaskleed meegekregen. De bewondering was alom te horen bij mijn mede-koffie-lurkers. Het is trouwens een fraaie Paasversiering voor aan de muur te midden van de aquarellen van onder anderen de Uitgeester kunstschilder Piet Brandjes. Het kleed ligt voorlopig nog, maar het komt echt te hangen.

Sommigen van ons zaten nog hun laatste slokje koffie weg te werken, toen Pilates-lerares Marrigje een grote ballenzak achter zich aansleurend binnenstapte. Wie een keer in de week wilde werken aan de spieren-conditie volgde graag of traag de immer glimlachende gymjuf naar een van gymzaaltjes binnen Thuisbij. De glimlach van de juf tovert een idem op de gezichten van de deelnemers. Die glimlach is echter slechts geleend bij de juf. Niks te glimlachen, er moet gewerkt worden. Hoewel, je kunt ook Pilatussen met een oprecht gemeende lach op je gelaat.

Daarna krijgen we een korte spanne tijds om bij te komen, na die spanne wordt het Thuisbij-middageten geserveerd. Ditmaal was dat pompoensoep met daarin twee hele gepureerde pompoenen, en voor iedereen dat eerder beloofde hard gekookte ei. Verder kon een ieder het zachtgele mengsel op smaak brengen met Maggi of zout en peper. Het klinkt zo eenvoudig, maar het smaakte om met mede Thuisbij-gast-Tinie te spreken verrukkuluk. Of in foutloos Nederlands 'zalig.'

Onze groep Thuisbijers liet zich later naar Johanna's hof brengen voor koffie en gebak. Een van onze vrijwilligers had via marktplaats een antieke kast verkocht en kwam met een zak vol klinkende munten bij Ilona terug met de vraag of zij (Ilona) daar raad mee wist. Wel zeker wel, we gaan voor dat geld koffie en gebak gebruiken bij Johanna's hof. Zo gezegd, zo gedaan.

Dat was zogezegd smikkelen voor onze monden. In het zonnetje. Dat was lente in de zon. Dat was voor de een verwennen en voor de ander verwend worden.

Lees alle dagboekverslagen op uitgeest.thuisbij.eu/dagboek-van-jan of via www.uitgeester.nl.