Column Monique - Natuur

Het is best eng die hele opwarming van de aarde met alle nare gevolgen. Maar ik was even een pietsje gerustgesteld toen het twee weken geleden in ene kneiterhard begon te vriezen. Want mijn verontrustende gevoel over een bloedhete toekomst verdween een weekje naar de achtergrond. Kennelijk kon de vrieskou door de klimaatellende heen breken en vormde zich een redelijke ijslaag op sloten en kanalen. Schaatsen uit het vet en glijden maar. Een jongere kennis kon zich geen strenge winter herinneren maar op zulke momenten lanceer ik stoer een verhaal over de winter van 1961. In dat jaar werd mijn zusje geboren en ging mijn vader met de verloskundige een rondje schaatsen op de Amstel. Die Amstel is geen prutsloot maar best breed, dus voordat die dicht zit nou dan vriest het dat het kraakt. Ik vertel dit dan in de trant van 'dat-waren-nog-'s-winters' maar ik was pas drie jaar oud dus heel bewust maakte ik het niet mee. Vooral de wind was afgelopen periode bitterkoud en mijn slaapkamerraam dat 's zomers en 's winters openstaat, ging nu op een kier want iedere keer als ik de slaapkamerdeur opendeed leek het alsof ik een vrieskist betrad. Het was leuk om even een winter te ervaren maar ik vond het prima toen de dooi intrad. De merel in de tuin was ook opgelucht en begon van de weeromstuit prachtig te zingen om zijn territorium af te bakenen. Ook de koolmees en zelfs de vink lieten van zich horen. Maar ik weet dat de maand maart nog lang niet zomerjurkbestendig is. Zelfs in april kan het nog sneeuwen dus ik maakte mij geen enkele illusie. Tot ik vanochtend in ene een mier over mijn aanrecht zag wandelen. Een mier! Begin maart…. Had die niet dood- of ingevroren moeten zijn? De snelheid waarmee hij zich verplaatste zag er zeker niet dood uit. Ik wil geen beesten in mijn keuken en ik plette hem zonder nadenken onbeschroomd met mijn duim. Een weinig boeddhistische actie dus riep ik heel snel 'sorry, sorry, sorry'. Maar dat hoorde hij al niet meer. Mieren zijn eigenlijk helemaal niet zo erg behalve als ze in clubverband tegen je keukenkastjes oprennen. Zover was het in dit geval echter nog lang niet. Ik nam mij ter plekke voor om deze komende zomer wat diervriendelijker te werk te gaan. Bijvoorbeeld spinnen zijn geen vriendinnen maar ik ga ze laten leven als ze mijn pad kruisen. Ik zal even heel diep doorademen, mijzelf streng toespreken, niet in paniek raken en iemand charteren het exemplaar handmatig te verwijderen. Alles wat in de natuur leeft, heeft immers een reden. Alleen… een vriendin vertelde net dat er al muggen voor haar slaapkamerraam dansen en in één klap verdwijnen mijn vredelievende voornemens. Wellicht is er iemand die mij het nut van een mug kan uitleggen, zo niet dan ben ik ready to kill!