De column van Monique - Duco

Jarenlang schreef Monique Teeling een wekelijkse column voor de Uitgeester Courant. Vorige week verscheen de laatste editie van deze huis-aan-huiskrant in Uitgeest. Na het stoppen van de Uitgeester Courant zijn de columns van Monique vanaf deze week te lezen in De Uitgeester.

Duco

Als je steeds heel hard zegt dat jij als enige nog grieploze persoon in het gezin rondloopt, dan roep je het onheil natuurlijk over je af. Het begon met een gewone verkoudheid die ik makkelijk kon handelen maar na twee dagen keelpijn en snotteren ging het licht uit. Ik zal u verdere onaangename details besparen maar ik belandde in bed en iedere beweging kostte te veel moeite. Mijn man zette heel lief kopjes thee die ik braaf dronk en later at ik mij dapper door m'n misselijkheid heen want dat wordt dan aangeraden. Gewoon dooreten. Het duurde een week voor ik langzaam de draad weer oppakte en ik merkte dat de spiertjes toch wel redelijk verzwakt waren. Tennis en Zumba moest ik echt nog niet aan denken maar ik voelde dat ik toch beweging nodig had om weer op gang te komen. Ineens herinnerde ik mij een vriendin die iedere ochtend meedoet aan 'Nederland in beweging'. Het leek mij eerlijk gezegd meer iets voor bejaarden maar het hele gebeuren duurde maar een kwartiertje en dat was een prettige bijkomstigheid. Ik zocht het programma en daar verscheen Olga Commandeur in beeld. Net zo oud als ik, geboren in IJmuiden en ooit een veelzijdig atlete. Achter haar op vijf grote ronde schijven een aantal mensen die haar bewegingen imiteerden. De programmamakers hebben daar heel slim verschillende typen mensen neergezet. Mannen, vrouwen, jong en wat ouder, gezet en wat dunner. Olga begon heerlijk rustig om de spieren even goed op te warmen. Eitje. Met haar prettige stem liet ze mij een paar simpele oefeningen doen. Mijn verwachting was dat Olga en ik het prima met elkaar zouden gaan vinden deze komende hersteldagen. Na een paar minuten veranderde het scherm en stond daar opeens een bloedmooie man op de schijf die mij lachend aankeek en aanspoorde iets pittiger door te stappen want het ging nu om de hartslag. Zijn naam verscheen onder in beeld, Duco Bauwens. Ik was even totaal afgeleid door Duco's indrukwekkende biceps en torso. Maar dat was niet het enige. Duco heeft prachtig witte tanden en lacht heel guitig, wat beslist aanspoort net even extra gas te geven. Als Duco zegt dat we nog acht keer een oefening moeten doen en met aftellen begint, wil ik heel uitsloverig een paar extra stappen zetten. Of als hij met twee waterflesjes traint, ben ik zonder meer bereid er vier in mijn handen te houden. Totaal niet de bedoeling maar ik heb het voor Duco over, echt! Ik kan ook veel meer dan al die schijfbewoners achter hem en dat zou ik hem het liefst willen melden. "Zet mij daar neer Duco en ik laat Nederland zien hoe makkelijk het is en hoe goed ik bezig ben." Maar hoe meld ik mij hiervoor aan? Woont er in IJmuiden nog familie van Olga die dit even door kan spelen aan haar?