Thuisbij - het dagboek van Jan (woensdag 20 september 2017)

Thuisbij - het dagboek van Jan

Wat ooit als therapie is begonnen, mondde uit in een dagboek met boeiende en soms ontroerende verhalen. In deze column schrijft Jan Baaij over zijn dagen bij dagbesteding Thuisbij Uitgeest. Of wie denkt dat de dagopvang bij Thuisbij hoofdzakelijk bestaat uit graag meedoen met het klaverjassen of sjoelen, moet zijn of haar licht op zaterdag 7 oktober 2017 maar eens opsteken.

Woensdag 20 september 2017

Deze woensdag stond in het teken van de bezoekers. Ten eerste een oudere dame die optimaal genoot van Thuisbij. Maar ook was daar Hans van Anette van Thuisbij-Limmen. Hij kwam onder andere zijn licht opsteken. Kijk, wie zo maar even binnenvalt bij Thuisbij mag dan denken dat het runnen van een Dagopvang als Thuisbij een fluitje van een cent is. Maar als hij of zij even verder kijkt, dan zijn neus lang is, weet hij/zij wel beter.

Wij die al een paar maanden bij ons de dagopvang genieten, weten heus wel dat het meer is, dan lekker leuk aardappelen schillen of leuk knutselen met Ilona's leuke knutselspullen. Of wie denkt dat de dagopvang bij Thuisbij hoofdzakelijk bestaat uit graag meedoen met het klaverjassen of sjoelen, moet zijn of haar licht op 7 oktober 2017 maar eens opsteken. Op deze zaterdag is er van 14.00 tot 17.00 uur een open dag bij Thuisbij met gezellige fancy fair en rommelmarkt met, zo is ons ter ore gekomen, huisgebakken taart. Wie vandaag onder andere meeknutselde, maakte ook kennis met het gebit van onze hond Harrie (officieel Milo geheten). Harrie lag onder de tafel aanvankelijk lekker te slapen op de schoenen van onze Klaas. Dat gaat goed zolang Klaas zijn voeten niet beweegt. Maar ja, je kunt Klaas niet kwalijk nemen dat hij zo nu en dan zijn voeten even roert. Als Harrie onverhoeds de schoenveters van Klaas's schoen te grazen neemt en probeert die veters los te knopen heb je de poppen aan het dansen.

Want Harrie is nog zo jong dat hij niet kan onthouden waar de veters van Klaas ophouden en de vleselijke voeten van onze Klaas beginnen. Klaas wel. Hij probeert het verschil aan Harrie duidelijk te maken. Wij hoorden Klaas vrij regelmatig 'au' roepen en met zijn handen onder tafel graaien. Toen Klaas weer een keer luidkeels 'au' riep, was het genoeg. Ilona kwam toegesneld en duwde Harrie met zijn hondenneus vorstelijk stevig op de grond. Harrie leerde snel, want we hebben hem daarna niet meer gehoord. Wie niet horen wil, moet – inderdaad – voelen.

Frans en Anne en onder getekende waren snel uitgepraat over Prinsjesdag. Het was ook zo'n korte troonrede, we waren met ons commentaar gauw klaar. We hadden meer bespreektijd nodig voor de bazen van Noord-Korea en Noord-Amerika. Zo lang ze beiden hun gram in een microfoon voor de tv blerden, kunnen ze wat ons betreft hun gang gaan, maar als ze aan hun woede kracht gaan bijzetten met hun wederzijdse raketten, is voor ons de lol er gauw van af. Je weet tenslotte maar nooit. Rond de klok van twaalf uur, gingen wij ons te buiten aan een heerlijke zuurkool-gehakt-schotel. Ik ga tv-kijken. Ik ben benieuwd of Tom Dumoulin het net zo ver schopt als Annemiek van Vleuten.

Lees alle dagboek verslagen op http://uitgeest.thuisbij.eu/dagboek-van-jan